3701 – 3970 km
We zijn in een klein stadje in Beieren. Althans, dat willen ze ons doen geloven. Leavenworth is een stadje dat geheel is gemodelleerd naar zogenaamd typisch Duits model. Met vakwerkhuizen, bratwurst en biergartens. Je zou denken dat de voorouders van de inwoners misschien immigranten uit Duitsland waren. Niets is minder waar. Het stadje besloot gewoon een toeristische trekpleister te worden nadat de lokale houtkap industrie in het slop raakte. En het heeft gewerkt: er komen meer dan 1 miljoen bezoekers per jaar. Wij hadden een rustdag op een camping in Leavenworth, en we hebben ons prima vermaakt met alle kitscherigheid om ons heen.
Om van White Pass naar Leavenworth te komen, hebben we natuurlijk de nodige kilometers afgelegd. Het vervolg van onze tocht begon de ochtend na White Pass goed: we zagen eindelijk onze eerste beer! Weliswaar in de verte, maar toch waren we helemaal enthousiast. En het was het startsein voor meer beren. We zagen een paar dagen later nog een beer vlak naast de trail – die snel wegsprong toen ‘ie ons zag [we zagen direct waarom het geen zin zou hebben om ervoor weg te rennen – want wat een vertoon van kracht en snelheid]. Diezelfde dag zagen we in de middag nog een beer die met veel kabaal vanuit de struiken opsprong, wegrende en even verderop in het bos rustig besjes begon te eten. Helemaal geweldig natuurlijk! Echt bijzonder om deze dieren in het wild te zien.
We eindigen de dag bij Dewey Lake, waar we nog even ronddobberen op de slaapmat van Snowcone. De volgende ochtend besluiten we met hem mee te gaan naar PCT Trail Days in Cascade Locks. Zijn ouders komen hem vanuit Texas bezoeken, om samen met hem daar naartoe te gaan. Wij zijn ook uitgenodigd en we hebben drie heerlijke dagen vrij. We slapen in een fijne Airbnb en we worden flink in de watten gelegd, wat een gastvrijheid! Het is gezellig met Connie en Chuck, Snowcone’s moeder en stiefvader, en we hebben een leuke dag op Trail Days. Dat is een soort festival voor hikers. Verspreid over de trail probeert iedereen terug te liften naar Cascade Locks voor een paar dagen feest en het treffen van vrienden. Overdag waren er een heleboel tentjes met verschillende merken die hun nieuwste gear presenteerden. Tenten, schoenen, gedehydreerde maaltijden, micro spikes en ga zo maar door. We vermaakten ons prima en het was leuk om oude bekenden terug te zien. We speelden ook nog een paar potjes “Cornhole” [heel in de verte een beetje vergelijkbaar met Kubb], een spel dat heel populair is hier.
Op dag 51 gingen we terug naar de trail. We waren volledig volgestopt met eten, onze kleren waren gewassen en we waren weer klaar om er tegenaan te gaan. We liepen nog zo’n 17 km en doken toen onze tent in.
De volgende dag zagen we een ware held op de trail: Karel Sabbe. De Belg die een “Fastest Known Time” poging aan het ondernemen was. In 2016 had hij de FKT op de PCT, maar in 2021 was hij die kwijtgeraakt. In 2023 wil hij de titel herwinnen [we weten inmiddels ook dat het hem ruimschoots is gelukt: in 46,5 dag]. Onder hikers is hij natuurlijk een fenomeen. Op de dag dat wij hem zagen was het voor hem dag 41. Dat betekent dat hij ruim 93 km per dag loopt, echt krankzinnig. Om dat even in perspectief te plaatsen: toen Karel Sabbe in juli dit jaar aan de trail begon bij de grens met Mexico hadden wij een voorsprong van 2580 kilometer… en toch heeft ie ons nog ingehaald! Even later zagen we heb nog een keer bij een dirt road met zijn support team waar hij een korte pauze hield. Ze nodigden ons nog uit voor een drankje, maar omdat we daar een beetje van schrokken en het hele gebeuren niet wilden verstoren hadden we al “oh no, we’re good” gezegd voordat we er zelf erg in hadden. Even later haalde hij ons weer in en hebben we hem nog wel succes gewenst!
We kamperen die avond op een coole richel, maar zien door de rook vanwege bosbranden helaas vrij weinig. Wel is het een hele goeie plek voor huckleberry’s, we eten handenvol. De volgende dag zien we de andere twee beren én worden we allebei gestoken door een wesp. De teller staat inmiddels op 10 in totaal.
De dag daarna staan we extra vroeg op, omdat we met de lunch bij Snoqualmie pass willen zijn. We worden ‘s morgens meteen beloond met een ontmoeting met drie enorme Wapiti’s. In het Engels noemen ze deze dieren “Elk”, een soort kruising tussen een eland en een edelhert. Het waren drie mannetjes en ze hadden prachtige geweien. De trail liep door een schitterend groen bos. Ineens kwam langzaamaan een deken van ruisend geluid op ons af: Interstate 90. De langste snelweg van de VS, van Boston naar Seattle. Snoqualmie Pass ligt er vlakbij, een ski-oord met een paar winkeltjes. We regelen een dure bevoorrading, relaxen een tijdje en beginnen dan aan een klim van 1000 meter. We genieten beiden van de klim omdat we ons sterk en superfit voelen en het ons eigenlijk makkelijk afgaat. Wat ook meehelpt is dat we beiden naar een podcast over Karel Sabbe luisteren, onze nieuwe held. Onderweg naar boven zien we vele pika’s: ons nieuwe lievelingsdier. Ze laten zich het best omschrijven als een combinatie tussen een cavia, hamster en een badeendje [dat laatste vanwege het geluid dat ze maken]. Ook zien we een aantal marmotten. Eenmaal boven lopen we Alpine Lakes Wildernis binnen – en het is er prachtig.
Die nacht hebben we voor het eerst flinke regen en ook de volgende ochtend blijft het nog koud en nat. Het maakt de trail best zwaar, over glibberige stenen. In de middag breekt toch de zon door, zodat we de tent kunnen drogen. Na de middagpauze nemen we per ongeluk een verkeerde afslag. Een zeldzaamheid gelukkig. Daardoor moeten we een rivier oversteken op een punt waar dat eigenlijk niet kan zonder natte voeten te krijgen. Lutske doet de schoenen uit en gaat op blote voeten, Mart doet een gevaarlijke “rock hop” die gelukkig goed afloopt. Die middag doen we een lange beklimming met vele haarspeldbochten. We hebben schitterend uitzicht op Summit Chief Mountain, Chimney Rock en Lemah Mountain en genieten van een mooie zonsondergang vanaf onze kampeerplek. In de bergen wordt het inmiddels best koud in de avond, we hebben de volgende ochtend wat vorst op de tent. Het warmt gelukkig al snel wat op en we kunnen voor het eerst in een paar dagen weer eens onze sokken uitspoelen. Dat werd hoog tijd, maar door de nattigheid en de kou kwam het er niet van. We houden middagpauze bij Deep Lake, een prachtig bergmeer. We zien de forellen uit het water opspringen. Aan het einde van de middag hebben we nog een spannende rivieroversteek. We lopen die dag 40 km, best een prestatie in dit terrein. Washington is prachtig, maar ook steil en rotsachtig.
Op dag 57 lopen we naar Stevens Pass, vanwaar we naar Leavenworth kunnen liften. We moeten die dag nog 31 km en dat voelt even als een opgave. We zijn wel toe aan een dagje rust, Washington is geen sinecure. We krijgend ‘s ochtends nog een flinke bui op onze hoofden, maar in de middag breekt de zon weer door. Het is een prachtig stuk trail en voor we het weten zijn we bij Stevens Pass. Na een poosje krijgen we een lift naar de camping, waar we ook Snowcone weer treffen. Hij had een lift gekregen van een gezinnetje dat hem heel veel verse groenten had meegegeven uit eigen tuin. Zijn bear can zat helemaal vol. Wij hebben de afgelopen twee dagen dus wel weer voldoende vitaminen binnen gekregen.
En nu is het na een dag relaxen tijd om weer verder te gaan. De kans is heel groot dat we de komende dagen extra kilometers gaan afleggen. Ten noorden van ons is de trail op een paar plekken afgesloten vanwege bosbranden. We zullen dus moeten omlopen. Voor zover we weten, is dat mogelijk. Onze ononderbroken lijn komt als het goed is niet in gevaar. Heel belangrijk! En ergens is het stiekem ook wel fijn dat we de PCT nog een klein beetje kunnen rekken. De reguliere trail is nog ongeveer 320 km tot aan de grens, dat is minder dan twee weken lopen. Nu het einde ineens echt dichterbij komt, is dat soms best confronterend. Als we onze middagpauze spenderen aan één of ander prachtig bergmeer dat we helemaal voor onszelf hebben, dringt het nu wel extra tot ons door hoe bijzonder dat is. Canada – en het einde van de PCT – is in zicht!
