2767 – 3194 km
Onze laatste blog is al weer een tijdje geleden. Dat komt omdat er tussen Ashland en Sisters alleen een paar “lake resorts” waren, geen echt dorp of stadje. We lopen nu zo’n twee weken door Oregon – en over een kleine week lopen we Washington binnen, onze derde staat. Nogal een verschil met drie maanden Californië!
Oregon is heerlijk. Het is eigenlijk één groot bos met meren en hier en daar een berg of een slapende vulkaan. Het terrein is een stuk makkelijker in vergelijking met NorCal. We lopen de hele dag onder de bomen, de hoogtemeters zijn altijd geleidelijk en bijna elke dag kunnen we wel een keer zwemmen in een meertje. Misschien dat daarom onder de PCT-hikers de “Oregon Challenge” bestaat. Dat wil zeggen dat je de staat binnen twee weken moet doorkruisen. Dat hebben wij toch maar niet geprobeerd, dat zou betekenen dat je minstens 50 km per dag moet lopen. Overigens is toch ook voor ons “40 het nieuwe 30”. We hebben onze “trail legs” nu wel echt terug en we gaan als een speer. Een paar hoogtepunten waren Crater Lake, Diamond Peak Wilderniss en Three Sisters Wilderniss.
Toen we zo’n twee weken geleden uit Ashland vertrokken, hebben we eerst nog een postpakket met een voorraad eten naar Shelter Cove gestuurd. Dat is geen stad of dorp, maar een camping met een winkeltje waar ze pakketjes aannemen. Op de parkeerplaats voor de “Shop-N-Cart” waren we weer eens in de weer met een grote lading boodschappen, ziplock zakjes, etc. Na nog één lunch bij de Taco Bell met de andere hikers die ook als een kip zonder kop door de supermarkt hadden gerend, kregen we al snel weer een lift naar de trail.
De PCT voelt in Oregon wat minder “remote”. Er zijn dan wel geen grote supermarkten waar we makkelijk naar toe kunnen liften, maar we kruisen af en toe wegen waar je zijwaarts naar één of ander campingwinkeltje of restaurant kan liften. De vele meren zijn in trek bij toeristen – en er zijn veel resorts [wij zouden het gewoon een camping noemen]. Zo hebben we een paar keer tussendoor pizza gegeten, onze snackvoorraad afgetopt en zelfs een paar keer gedoucht.
Ook hadden we twee keer trail magic, waarvan één keer met verse groenten, fruit, burgers en zelfs hangmatten! Het werd ook duidelijk dat het bosbrand seizoen was begonnen. Er zijn geen branden die de trail direct bedreigen, maar er branden heel wat hectares af richting de kust. We hebben meerdere dagen last gehad van rook. Dat betekent geen uitzicht, brandende ogen en een heel ijl zonnetje.
Na Ashland liepen we richting Crater Lake, een hoogtepunt op de PCT. Oregon telt nogal wat slapende vulkanen [we lopen regelmatig over lava velden, niet zo comfortabel], maar Crater Lake is het overblijfsel van een volledig geëxplodeerde vulkaan. Na de laatste ijstijd ontplofte Mount Mazama, waardoor een enorme krater ontstond. Deze vulde zich in een paar honderd jaar met smeltwater. De foto’s spreken verder voor zich… heel indrukwekkend! We kampeerden die nacht op een camping vlakbij en konden douchen, opnieuw bevoorraden en ontbijten met andere hikers in een heus restaurant. De koffie smaakte prima.
De PCT loopt niet langs de rand van de krater [sterker nog, de PCT slaat Crater Lake helemaal over], maar er is een zogenoemde “alternate” die iedereen neemt. Een alternatieve route dus, die ook op onze GPS app staat. Zodoende liepen we toch 15 km langs de rand van de krater, zeer de moeite waard. We passeerden regelmatig een uitkijkplatform voor toeristen en we kregen nog twee blikjes fris toegestopt. We kregen ook nog een Junior Ranger sticker van een ranger, trots!
Het waaide hard, wat heerlijk was. Het was koeler én de wind verjoeg de muggen. Dat is iets waar we het nog wel even over moeten hebben: “skeeters” in elegant Amerikaans. De muggen in Oregon zijn namelijk nietsontziend. We zitten allebei onder de muggenbeten en ‘s ochtends met het opruimen en inpakken werken we vaak volgens het muggen protocol. Dat wil zeggen: de tas vanuit de tent inpakken, snel de tent opruimen en aan de buitenkant van onze tassen proppen, onze benen sprayen met maar half effectieve anti-muggenspray en dan beginnen met rennen. Ook aan het einde van de middag moet het tempo weer omhoog, want dan worden onze kleine vrienden weer actief na een middagslaapje tussen pak ‘m beet 11 uur en 15 uur, de warmste uren. We lopen soms harder dan 5 km per uur, maar ze houden ons gewoon bij. De laatste paar dagen was het iets beter, omdat het ‘s nachts best koud werd [ongeveer 5 graden]. Een hele verademing.
De volgende dagen passeerden we verschillende indrukwekkende toppen, waaronder Mount Thielsen, en passeerden we de 3000 km [wat we pas later doorhadden] en Diamond Peak Wilderniss. Op dag 27 kwamen we aan in Shelter Cove, waar we ons voedselpakket moesten ophalen. Er hadden zich weer heel wat hikers verzameld en iedereen bestelde enorme pizza’s. Wij ook uiteraard. Met onze nieuwe voedselvoorraad dachten we in eerste instantie dat we te veel eten hebben, maar dat blijkt later weer eens een misrekening te zijn. We liften uiteindelijk na 4 dagen – een halve dag eerder dan gepland – naar het stadje Sisters, omdat we zo’n honger hebben. We maken lange dagen [waaronder onze eerste 50 km] en verbranden dus veel calorieën.
Maar eerst lopen we nog zo’n 4 dagen door de Three Sisters Wilderniss. Een prachtig gebied dat ons aan de Alpen doet denken. We hebben bijna een ontmoeting met een beer [net te laat, maar checken wel het filmpje dat de andere hikers 5 minuten eerder hebben gemaakt], een waterval, heel veel wilde bloemen en zelfs obsidiaan. De drie gezusters zijn drie slapende vulkanen, vandaar. We komen nog vrijwilligers tegen die het pad onderhouden [omgevallen bomen weghalen bijvoorbeeld]. We bedanken ze uiteraard voor de moeite!
Tijdens onze tocht door de Three Sisters Wilderniss was het wat helderder, met minder rook. Op dag 30 worden we wakker en voelen we ons wat futloos. We hebben al een paar dagen niet écht genoeg gegeten en we besluiten om die dag na 27 km te stoppen bij de weg die we kruisen. De laatste 5 km zijn over een lava veld, en we hotsen en strompelen richting de weg. Het lukt ons om binnen 5 minuten een lift te regelen. Hoera! Eenmaal in Sisters eten we fruit, kaas, brood… all the good stuff. We kamperen eerst nog een nachtje op de camping en de volgende dag hebben we een nachtje in een motel met een écht bed. We zijn wel toe aan een beetje rust en wat luxe.
Vanmiddag vervolgen we onze weg over nog eens kilometers aan gestolde lava. De voeten zijn weer wat hersteld, we hebben de broodnodige groente en fruit binnen – en kunnen er wel weer even tegenaan! Eerstvolgende stop wordt Cascade Locks bij “Bridge of the Gods”. De brug over de Columbia rivier die onze overstap naar Washington mogelijk moet maken. Washington belooft weer een stuk “wilder” te worden. Meer en steiler klimmen, meer afgelegen stukken… Dat lijkt ons ook wel weer wat. Nog ruim 6 dagen en dan zijn we in de derde en laatste staat van de PCT.
