2273 – 2418 km
Van de buschauffeur in Redding mogen we gratis instappen in het kleine busje naar Burney. Het inslaan van onze eerste voorraad eten in Burney is even een ding, we zijn een beetje kwijt wat ook al weer handig is en welke items we de vorige keer geschikt vonden. Om niet direct te bezwijken aan een gebrek aan vitaminen, nemen we in ieder geval twee avocado’s en een zakje mini paprika’s mee. Niet heel licht, maar het voornemen is om deze keer wat gezonder te eten. Dus vooruit.
We staan nog niet buiten, of iemand biedt ons al een lift naar de trail. En voordat we het weten, staan we op het punt waar we de trail vorig jaar hebben verlaten. Een gek gevoel! We hebben meteen een highlight op het programma: Burney Falls. We starten vol goede moed. De eerste 12 kilometers zijn intens, het is zo warm! Maar de pauze bij Burney Falls is de moeite waard, het water stort van zo’n 30 meter hoog naar beneden – en er is een general store waar we koude drankjes kopen. Er hebben zich natuurlijk meer hikers verzameld en we horen horrorverhalen over de logistieke problemen van de hikers die in 2023 in Campo zijn gestart.
In 2022 is er zo veel sneeuw gevallen, dat de Siërra Nevada sectie niet te doen is. Daardoor hebben veel mensen de woestijn sectie gelopen [soms zelfs ook met sneeuw] en hebben ze veel stukken moeten overslaan. Dit zorgde er weer voor dat ze veel tijd kwijt aan waren aan liften, de bus nemen, etc. We zijn blij dat wij de eerste helft vorig jaar hebben gedaan! We merken dat veel hikers het wel best vinden en inmiddels na drie maanden “gedoe” gewoon lopen wat ze kunnen dit jaar.
Na Burney Falls lopen we nog eens 9 km naar Rock Creek, waar we even snel in het water springen en vervolgens de tent opzetten. We zijn doodmoe en vallen snel in slaap.
Op dag 2 staan we om 5:30 op [iets wat we tot nu toe hebben volgehouden] en onze starttijd is 6:00. Tot een uur of 8 blijft het best koel. We proberen wel pauze te houden, maar de muggen maken dat vrijwel onmogelijk. Uiteindelijk wordt het warmer, waardoor de muggen ook minder actief worden. We houden uiteindelijk pauze bij een beekje waar een andere hiker ons vertelt dat hij die nacht een mountain lion bij z’n tent had. We hadden de avond ervoor nog een praatje met heb gemaakt bij zijn tent, een paar minuten later was dat dier langs gekomen. En wij hebben niks gezien! Die dag komen we al vroeg op onze kampeerplek, waardoor we een beetje kunnen relaxen in de namiddag. Onze lichamen kunnen dat wel gebruiken, het wandelen in de hitte met zware tassen moet wel weer even wennen.
Op dag 3 hebben we wat waterproblemen. Omdat de tassen zo zwaar zijn, willen we niet te veel water meenemen. Hierdoor hebben we tekort halverwege de dag. Als oplossing smelten we wat sneeuw in ons pannetje. Zo kan het ook! Nadeel is dat de sneeuw ons die dag enorm vertraagd. We zijn de trail vaak kwijt, zitten onder de krassen en schrammen en moeten een paar enge, steile sneeuwhellingen oversteken. Die dag spotten we ook onze eerste ratelslang én we hebben prachtig uitzicht op Mount Shasta [een vulkaan van 4319 m hoog die 3000 m boven het landschap uitsteekt].
Op dag 4 hebben we na een makkelijke ochtend van 20 redelijk vlakke kilometers een prachtige pauze plek aan McCloud River, waar we zwemmen en onze kleren uitspoelen. Na twee uur relaxen maken we een inschattingsfout, we gaan in de middag aan een klim van 18 km beginnen. Achteraf gezien hadden we lekker aan de rivier moeten blijven liggen. Maar we konden weer eens niet stil blijven zitten, 20 km per dag vonden we niet genoeg. Dom. De klim is zwaar en het is te warm. Na een dag van 38 km ploffen we uiteindelijk neer in een bos met een waar muggenleger en hebben we allebei blaren en pijnlijke schenen. Wel cirkelde er telkens een hertje rond onze tent, die we goed konden zien omdat we alleen de binnentent opzetten. Dat maakt het een beetje goed. De volgende dag lopen we om waterlogistieke redenen weer 31 km. En we hadden ons nog zo voorgenomen om rustig te beginnen. Dat hebben we precies 2,5 dag volgehouden.
Op dag 5 lopen we in één ruk naar de interstate, vanwaar we naar Shasta kunnen liften. In de ochtend komen we nog langs een rivier, daarna is er 25 km geen water. Lutske heeft nog een paar verse sokken in de tas, en we inhaleren [letterlijk] nog even de geur van wasmiddel. We starten vol goede moed en zijn veel eerder bij de snelweg dan gedacht. Om twee uur worden we getrakteerd op wat Amerikaanse gastvrijheid en scoren we direct een lift. Het stel dat ons een lift aanbiedt moet de hele auto opnieuw inrichten en de hond een nieuwe plek geven, en dan zijn we onderweg naar een bed, douche en lekker eten! We twijfelen nog even [heel even] of we niet op de camping moeten gaan staan, maar we vinden dat we toch echt wel een motel verdienen. Het is tenslotte the Fourth of July, of ook wel Independence Day. De dag dat Amerikanen helemaal gek worden van opgekropt patriottisme en de hele dag FREEDOM roepen. We missen net de parade in Shasta, maar spotten wel een paar prachtige “stars and stripes” outfits. En nog meer vlaggen dan normaal.
In de avond eten we heerlijk in een Thais restaurant en kijken we Fox News in onze motelkamer. We krijgen bijna de slappe lach. Als een Fox News reporter op straat een microfoon onder je neus drukt met de vraag “Do you love America?”… durf dan maar eens nee te zeggen. Er valt geen spoortje ironie te bekennen bij de inwoners van “the greatest country on earth”… Freedom, freedom, freedom.
En nu is het de ochtend van 5 juli. We gaan zo meteen een stevig ontbijt scoren, een resupply regelen en dan terug liften naar de trail. We zijn nog wat stijfjes, maar het moet wel goed komen. Volgende stop is Mount Etna over 6 dagen!
