2273 km
Op dit moment – vrijdagochtend 30 juni 2023 – zitten we in een motel in Redding, onze stop halverwege de reis naar de PCT. Woensdagochtend kwamen we na een voorspoedige reis aan in San Francisco. Het plan was om hier een nachtje te slapen en om de volgende dag de trein te pakken naar Redding. Daarna pakken we de bus naar Burney en als laatste stap proberen we een lift te krijgen naar de trail.
De vliegreis ging soepeltjes, door wind mee zelfs een uurtje sneller dan verwacht. Met films en veel potjes triviant kwamen we de tijd wel door. Vanuit het raampje zagen we de ijsvlaktes van Canada en zelfs al wat landmarks van de PCT. Zoals Mount Shasta en Crater Lake. Eenmaal in San Francisco moesten we nog “even” langs de douane. We zetten ons schrap, met de ervaring van vorig jaar nog vers in het geheugen. Na een paar vragen [waarom krijgen jullie 3 maanden vrij als je een baan hebt] en een flinke portie chagrijn zijn we “in the clear”. Na een dik halfuur hebben we ook onze in keukenfolie verpakte rugzakken gespot op de lopende band – en kunnen we richting de metro.
Ons hostel is prima. We doen direct een dutje en staan na een paar uur op om ons aan te passen aan de nieuwe tijdszone. Dit vereist noga wat wilskracht. We lopen wat rond door Chinatown en nemen een kijkje bij Fisherman’s Warf. We zien pelikanen, zeeleeuwen en hebben uitzicht op Alcatraz. We gaan die avond vroeg slapen. Door de jetlag is Mart om half twee wakker, Lutske weet het te rekken tot half vijf. Onze eerste indruk van de stad is positief. Het lijkt hier vrij schoon, groen en het staat vol met architectonische hoogstandjes. Ook hangt de stad vol met regenboogvlaggen; al met al goeie vibes. We zien er naar uit om aan het einde van onze reis in San Francisco wat langer de tijd te nemen. Dat moet ook wel, want de Golden Gate Bridge is door de mist vanaf de baai voor ons nog steeds een mysterie. Die hebben we nog te goed.
De volgende dag krijgen we een mail van Amtrak: onze trein is gecanceld. Paniek! Na veel gehannes en een lang telefoongesprek met een medewerker weten we van de nood een deugd te maken. Onze kaartjes worden omgeboekt en we kunnen eerder op de dag én goedkoper richting Redding. Met ons oorspronkelijke plan zouden we daar om 3 uur ‘s nachts aankomen. Nu zijn we er rond zeven uur in de avond.
Redding is nog net zo’n troosteloos gat als vorig jaar. Toen zaten we hier ook in een motel toen we halverwege van de trail kwamen. De hitte is sinds gisteren goed van start [42 graden] en de baliemedewerker heet ons “welcome in the armpit of California”. Ze hebben in ieder geval nog iets van zelfspot. Na een paar ouderwets goede taco’s en quesadillas van het Mexicaanse restaurant op de hoek gaan we slapen in onze kamer met airconditioning. Die koesteren we zolang het kan…
Vanochtend was er een prima ontbijt en nam Mart nog een duik in het zwembad [levensgevaarlijk, zie bijbehorende foto van alle bordjes]. We hebben uitgeplozen hoeveel water we mee moeten zeulen, wat de situatie is met sneeuw hoger in de bergen [beetje spannend] en waar we vanavond gaan kamperen. Dag 1 zal bestaan uit zo’n 21 km. Over een halfuur gaat de bus naar Burney, waar we eten voor de komende zes dagen zullen inslaan. Shasta wordt ons eerstvolgende stop over 144 km. Tot dan!
