428-594km
As we speak zitten we in een Mexicaans restaurant in het stadje Wrightwood. Als we in de beschaving zijn, hebben we de gewoonte om het eerste Mexicaanse restaurant op te zoeken en onszelf daar vol te proppen. We hebben ook wel een colaatje en een burrito verdiend, want we hebben een chaotische nacht achter de rug. We zijn er eigenlijk nog steeds van aan het bijkomen. Maar goed, later meer over ons pikdonkere avontuur.
We waren gebleven bij Big Bear Lake, waar we ons motel kamer tot precies 11:01 hebben gebruikt [uitcheck was 11:00] en dat was heerlijk. We hebben uitgebreid Amerikaanse TV gekeken – de reclames zijn eigenlijk het meest entertaining. Echt fascinerend. Lokale politici die smeercampagnes voeren en elkaar schaamteloos zwartmaken in slecht geproduceerde reclamespotjes, wat wil een mens nog meer [misschien spotjes voor medicijnen waarvan de bijwerkingen die verplicht moeten worden opgesomd werkelijk gruwelijk zijn].
In de middag hebben we 1. Mexicaans gegeten en 2. boodschappen gedaan. Bij de ingang van de supermarkt hebben we onze enorme voedselvoorraad uitgestort en weer ingepakt. Dit proces zorgt altijd voor mensen die een praatje komen maken [doen jullie die ene lange trail?], dat is altijd leuk. Na een middag logistiek waren we wel weer klaar met de stad en toe aan de rust van de trail. Daar hoef je maar 3 dingen. Lopen, zorgen dat je genoeg drinkt/eet en zorgen voor een goede plek om je tent neer te zetten [dat ging afgelopen nacht dus fout]. We liepen die dag nog zo’n 10 km en toen hielden we het voor gezien.
De volgende dag [no. 18] liepen we in de ochtend verkeerd, we liepen 1,3 km van de trail af en moesten dus ook 1.3 km weer terug. Onze biologische wandelklok sloeg helemaal op hol. Het ergste wat kan gebeuren is onnodige extra kilometers maken! Mede door die tegenvaller had Lutske het die dag fysiek zwaar. Maar het eindstation van die dag was hemels, een kampeerplek aan een beekje. We konden er helemaal in gaan liggen en onze shirts uitspoelen.
Op dag 19 gingen we heel lekker in de ochtend. We liepen de hele dag door een canyon en volgden de Mojave River, echt fijn om de hele dag water te kunnen zien en horen. Halverwege de dag kwamen we bij de lang verwachte hot springs, een soort natuurlijk heet bubbelbad van ca. 38 graden. De hot springs lagen aan Deep Creek, een diepe en koele rivier. Hier hebben we 3,5 uur rondgehangen. We voelden ons totaal zen. Aan het einde van de dag kregen we nog een biertje toegestoken van een lokale hippie. Wat een held. De kampeerplek van die dag was niet helemaal geweldig, we liepen in totaal zo’n 37,7 km naar een veel te krappe spot waar ons tentje net paste. Om het nog wat lulliger te maken, kwam een andere hiker langs die we hadden verteld over deze spot. Ze zei dat ze ons zou volgen, maar toen ze aankwam was er helemaal geen plek! Het was inmiddels al donker, Mart is met haar meegelopen naar een andere spot die we zo’n 400 meter eerder hadden gezien. Chivalry is not dead mensen.
Op dag 20 zaten we wat meer tussen de elektriciteitsmasten en staken we zo nu en dan een weg over. Iets minder “wild” en daardoor ook wat minder spectaculair. We kwamen nog wel langs een mooi meer, maar eenmaal beneden aangekomen op het strand waren er ineens Dixie’s, afvalcontainers en was het zeer matig. Jammer! In de avond waren we weer zeer content met onze “free standing tent” [een tent met stokken en haringen]. Veel hikers hebben een tent die je opzet met je wandelstokken, redelijk fragiel allemaal. Het waaide nogal, dus wij lachten in ons vuistje in ons huisje. Onze tent is dan wel weer twee keer zo zwaar als die wandelstoktentjes, dat staat er tegenover.
De volgende dag werden we wakker in de mist – en het bleef de hele dag bewolkt! Bizar. Dat zorgde er voor dat we er flink de beuk in hadden, een keer geen hete zon in je nek. Die dag stond ook iets bijzonders op het programma. We zouden een McDonalds tegenkomen! Nu hebben we allebei helemaal niks met McDonalds thuis, maar hier keken we er twee dagen reikhalzend naar uit. Een soort van vers voedsel, kom maar door! Eenmaal daar bleek er alleen drive thru mogelijk te zijn, maar wij lieten ons na twee dagen anticipatie niet zo makkelijk tegenhouden. Twee belletjes en een kwartiertje later zaten we naast de interstate op de parkeerplaats van onze vette hap te genieten. Ook schoven we daarna zonder blikken of blozen nog een hot dog en een doos kipnuggets naar binnen van het nabijgelegen tankstation. Pakken wat je pakken kan.
Een paar km later kwamen we twee jonge rauwdouwers tegen die de trail in 100 dagen willen lopen. Dat is extra knap als je bedenkt dat ze waarschijnlijk de helft van de tijd high zijn. Ze waren groot fan van een jointje op z’n tijd [en hadden er ook net eentje achter de kiezen]. Ze waren wel heel gezellig, we vonden het wel vrolijke figuren. Die dag zagen we van dichtbij ook meerdere vrachttreinen, van die grote die de hele tijd toeteren en heel langzaam rijden. Het voelde super Amerikaans. De jonge stoners waren toen ook nog bij ons in de buurt aan het ronddartelen en zij stonden ook blij te filmen. We ontmoeten op dit moment over het algemene veel chille mensen, we maken de hele dag door praatjes. We zitten in een goeie “bubbel”.
Op een gegeven moment stegen we die dag boven de bewolking uit. We liepen 37 km en stegen 1700 meter! We vonden een kampeerplek – en nu zijn we bij de nachtelijke chaos aanbeland – die in eerste instantie windstil bleek. Toen we lekker lagen te slapen stak rond 21:30 een wind op die z’n weerga niet kent. Paniek! Mart zat meteen rechtop en riep al snel dat we moesten opbreken en inpakken. De tent ging haast plat tegen de grond. Lutske was nog wat verdwaasd en wilde vooral niet in het donker bij windkracht 8 in de bergen gaan wandelen. Maar er zat echt niks anders op. We hebben in de razende wind alles ingepakt en zijn gaan lopen in het donker, met een hoofdlampje. Exemplarisch voor de situatie: Mart vroeg aan Lutske of het wel ging en het antwoord was “nee, en dat mag je niet nog een keer vragen”. Mart keek zo nu en dan achterom of er geen poema was die eens even lekker van deze situatie gebruik zou maken en Lutske liep stug door om de zenuwen de baas te blijven. Na een uur lopen kwamen we bij een betere locatie, hier zetten we in de nog steeds razende wind de tent weer op. Rond 23:30 lagen we weer veilig en wel in de tent. De volgende ochtend werden we wakker in het stof. Het zat letterlijk overal. Een laag op de slaapzak, in onze oren en neuzen, op ons gezicht… het knarste zelfs tussen onze tanden. Niet de beste nacht ooit. Al hebben we met de nachtelijke wandeling incluis wel meer dan 42 km afgelegd die dag, een nieuw record!
Deze ochtend zijn we naar Wrightwood gelift. Eerst hadden we weinig succes maar na een kwartier stopte een mevrouw in een rode mustang die vroeg of we een lift nodig hadden. O yeah! Ze kwam uit LA en gaf ons nog haar nummer voor als we iemand nodig hebben als we daar zijn. Kan nog van pas komen. We liften vanmiddag weer terug naar de trail en dan wordt de volgende beschavingsstop het gehucht Acton, over zo’n 4 dagen. We zijn nu nog even aan het opladen, maar vanmiddag gaan we er weer tegenaan met gelijk 600 hoogtemeters!
