244-331km
Als je wel eens in de bergen bent geweest, dan weet je dat er boven de ca. 2500 echt geen bomen meer groeien. Hier werkt de boomgrens andersom, boven de 2700 meter gaat de natuur hier helemaal los! We hebben net de San Jacinto Wilderniss er op zitten – en onze eerste echte berg, mount San Jacinto – en we waren helemaal verkocht. Echt een sprookjesbos!
We waren gebleven bij Idyllwild. Hier zijn we op dag 11 opgepikt door Grumpy [de meneer die ons een lift gaf heeft natuurlijk ook een gewone naam, maar dit is z’n zogenoemde “trail name”]. Grumpy zette ons af naast Highway 47 bij Paradise Valley Café en daar begonnen we aan het stuk van de trail dat door de San Jacinto Wilderniss loopt.
We begonnen de dag vol goede moed, Mart z’n voeten voelden veel beter en de trail lag er prachtig bij. De omgeving begon gelijk te veranderen. We stegen flink qua hoogtemeters – en dat merk je. Struiken worden groter, er zijn meer verschillende bloemen, etc. Er lagen overal gigantische keien en hier en daar spotten we naaldbomen. Er waren ook volop kolibries aanwezig. We gingen deze dag flink de hoogte in, na 28 km zaten we op zo’n 2400 meter. Voor Mart duurde de dag nog langer, omdat hij water ging halen bij een stroompje dat niet langs de trail liep. Dus Mart kreeg 200 meter extra dalen en 200 meter extra klimmen cadeau.
De dag erna was een beetje spannend. Op de kaart stond al aangegeven dat de komende paar kilometer een “hazard” zou zijn. Gevaarlijk dus, er was geen ruimte voor kleine struikelpartijen. In 2020 is er op dit deel van de trail een jongen verongelukt. Er lag toen veel sneeuw en hij heeft dat stuk met spikes onder zijn schoenen moeten doen. Bij ons lag er gelukkig geen sneeuw, maar we waren ons telkens zeer bewust van de afgrond. Wat het nog wat lastiger maakte, waren de vele omgevallen grote dennenbomen op het pad. We liepen op dat moment door een “burn area”, een heel stuk dat niet al te lange tijd geleden flink in de fik had gestaan. Het zag er spookachtig uit en het maakte dat we soms vreemde capriolen moesten uithalen om de trail te volgen. Op een gegeven moment raakten we hierdoor ook even het pad kwijt, maar dat was gelukkig snel teruggevonden. En we zagen ook nog een hert! Dat was mooi meegenomen.
Toen we eenmaal nog hoger kwamen – en de burn area achter ons lieten – werd de omgeving echt schitterend. Kolossale dennen en keien, overal eekhoorns en uiteindelijk zelfs een heus watervalletje! We hadden in lange tijd niet zoveel water bij elkaar gezien, echt een geluksmoment. Ook zagen we hier en daar nog wel wat kleine sneeuw veldjes, maar niets meer op het pad. Dit kan dus in andere jaren heel anders uitpakken, het is maar net hoe veel sneeuw er in de winter valt en hoe warm het voorjaar is. Menig PCT hiker heeft dit stuk met spikes en een ice axe moeten afleggen. Uiteindelijk hadden we na opnieuw ca 28 km een prachtige kampeer plek, waar het golden hour zó mooi was dat Mart wel een uur in de weer is geweest met z’n camera.
Vandaag [no. 13] werden we ruw ontwaakt uit onze sprookjesbos droom met een afdaling van 2400 meter in 31 km. Terug naar de werkelijkheid, de hitte en de droogte. We willen wel zeggen dat dat ook z’n charmes heeft – en dat is ook wel zo – maar we hadden nog beeeest wat langer daarboven willen blijven! We kijken hierdoor extra uit naar de bergketen over ongeveer 800 km, de Siërra Nevada.
De afdaling vandaag was heel lang en heet, waardoor er niet altijd al te best meer werd opgelet. We sloften allebei wat voort toen Mart ineens heel hard schreeuwde “SLAAAANG”. Lutske en de slang schrokken zich allebei rot. De slang had een paar passen lang – onopgemerkt – tussen Lutske’s voeten mee gegleden! Hij probeerde waarschijnlijk voor de stampende schoenen uit te komen. De schrik zat er bij Lutske en de slang goed in. Mart zei daarna even sorry voor zijn paniekgezaai, maar vroeg zich wel af hoe Lutske de slang gemist kon hebben. Afijn, de langzame afdaling kon worden vervolgd. Op een gegeven moment begon het zo hard te waaien dat we bijna uit koers werden geblazen, wat een wind! We hebben onze pet maar even aan onze tassen gebonden. En nu zitten we weer naast onze tent te genieten [ahem] van een pannetje met noedels. Eind goed, al goed.
We zitten nu overigens op 331 km! Volgende stop over ongeveer 3-4 dagen wordt het bergstadje Big Bear Lake.
