85-174km
“Duuust in the wind, all we are is dust in the wind”… de mannen van Kansas hebben zeker ook ooit in de woestijn in Californië gelopen, want ze slaan de spijker op z’n kop. Ons vorige blogpost eindigde aan het einde van dag 3. Rond een uur of zes werd het heel erg koud en begon het nóg harder te waaien dan in de middag. We hebben gekampeerd op een plek met pak ‘m beet windkracht 6. Door de harde wind deden we geen oog dicht en maakten we ons de hele nacht zorgen om de tent. Die hield het gelukkig. We hadden alle scheerlijnen vastgelegd met stenen. We zijn vroeg opgestaan en begonnen aan een productieve wandeldag.
Dag 4 begon relatief koel. Het waaide hard, maar de zon is al vroeg erg intens. Het is smeren geblazen. De hoogtemeters vallen tot nu toe nog mee. Alles gaat redelijk geleidelijk, al is het terrein wel ruig. Oppassen voor de enkels dus. Aan het einde van de middag kwamen we lager en werd het een stuk warmer, ook de vegetatie veranderde. Nauwelijks bloemetjes meer en geen bomen. Wel bloeiende cactussen en lage struiken. Het was hier nog niet écht dor, maar wel duidelijk al meer woestijnachtig.
Water is nu nog wat schaarser dan eerst. Op dag 4 hebben we onze flessen bijgevuld bij een tank in the middle of nowhere. De kraan werd door ca 100 bijen bewaakt alsof hun leven ervan afhing [wat waarschijnlijk ook zo was]. Lutske heeft de bijen getrotseerd en water geregeld, Mart heeft daarna 5 van de 8 liter gedragen. Eerlijk is eerlijk. We moesten wel zoveel meenemen, omdat de eerstvolgende waterbron zou bestaan uit een pallet met zo’n 400 literflessen op 37 km van dat punt [trail magic].
Aan het einde van de dag hadden we een prachtige kampeerplek samen met twee andere hikers die ongeveer hetzelfde tempo hebben. Tijdens het koken [noedels opwarmen] leren we veel van hikers die in Californië zijn opgegroeid. Dingen die niet in de YouTube filmpjes worden genoemd. Naar een poema kun je een waterfles gooien om ‘m weg te jagen hebben we vernomen uit betrouwbare bron. Uiteindelijk hebben we op dag 4 35 km gelopen. De teller stond toen op 120 km in totaal.
Op dag 5 was het thema wederom water. En het was warm, heel warm. Alleen de vroege ochtend was koel. De vroege ochtend is hier Lutske’s favoriete moment van de dag [dat is het in Nederland niet]. Het landschap was bijna de hele dag ontzettend dor en droog. Een bezweet gezicht krijg je bijna niet, want alles verdampt meteen. Een pauze plek zoeken in de schaduw was nog een hele opgave. Uiteindelijk zaten we half in een struik met onze regenjassen [eh nee, die hebben we nu nog niet echt nodig] in de takken voor extra schaduw. De tweede pauze was bij de pallet met water. Daar was heerlijk veel schaduw. Uiteindelijk lagen we s’ avonds in onze tent op een hele mooie plek met weer wat meer groen. Nog steeds laag en zeker niet overvloedig, maar wel groen. Dat is goed voor de moraal! We hebben die dag uiteindelijk 32 km gelopen en de teller stond op 152 km! Dat is een volle dag voor op schema, dus das hartstikke mooi. We gaan als een speer. Al heeft Mart nu 8 blaren [waarvan 1 indrukwekkende] en Lutske 2.
Vandaag, dag 6, moesten we zo’n 11 km lopen tot de volgende waterbron en 24 km naar Warner Springs. Een gehucht waar we ons postpakket met eten naartoe hebben gestuurd. We keken uit naar de repen en de pakjes tonijn in dat pakket. Die waren na San Diego al snel op… we hebben namelijk echt constant honger. Er is haast niet tegen te eten, vooral Lutske is een soort bodemloze hiker.
Vandaag liepen we door een soort western landschap. Met glooiende velden, koeien en zelfs bomen. We konden goed zien waar water was in het landschap, dan zijn er meer grote bomen aanwezig. Vandaag kwamen we twee keer een klein beekje tegen, daar konden we even de voeten verkoelen. Halverwege de 24 km zagen we een coyote! Op zo’n 100 meter afstand. Hij keek ons even onderzoekend aan en liep toen verder. Dat was een bijzondere ontmoeting. Een paar minuten later kwamen we langs Eagle Rock, een rotsformatie in de vorm van een arend [we hoorden dat de locals moeder natuur wel een klein handje hebben geholpen, zie foto en oordeel zelf]. Uiteindelijk kwamen we rond 12 uur aan in Warner Springs. Mart heeft het postpakket opgepikt en daarna zijn we naar het community resource center gegaan waar we nu zitten te chillen in de schaduw. Het community center wordt gerund door vrijwilligers en je kunt hier met een emmer en een gietertje douchen en je kleren even soppen. De gieterdouche was hemels. Het is een ware trekpleister voor hikers, we hebben al een zakje couscous geruild tegen vier muesli repen. Erg handig allemaal.
Dus. We zijn weer redelijk schoon, de kleren zijn ook een soort van schoonachtig en we kunnen er wel weer even tegenaan. Al gaan we wel eerst de middag hitte uitzitten, het is hier prrrretty hot. Vandaag hebben we 24 km gelopen, de teller staat op 174 km!
Edit: we hebben de foto’s uit de vorige blog nog aangepast. Dus neem vooral een kijkje!
