We zijn er!
Na een systematische aanloop en een keurig op schema verlopende voorbereiding, hebben we afgelopen donderdag [zoals het hoort] lekker chaotisch afgesloten. De verplichte covid-documenten werden aanvankelijk online geweigerd door KLM [stress] en Lutske vergat haar telefoon zodat we de trein misten, maar uiteindelijk zaten we dan toch! Na een kort nachtje in Alphen aan den Rijn togen we vrijdagochtend rond 6 uur naar Schiphol. Daar viel het 100% mee, alles verliep soepel. We hebben zelf onze tassen geseald met huishoudfolie, want waarom niet. We wilden wel graag onze tassen beschermen, maar professioneel sealen zou dan waarschijnlijk weer te strak zijn en de frames misschien verbuigen. Dus gingen we in een hoekje zelf aan de slag. En dat werkt verrassend goed, bespaar jezelf de volgende keer 30 euro!
Op Schiphol begonnen we in de rij voor security maar alvast met een spelletje “spot de Amerikaan”. Voor we het wisten waren we door alle rijen heen en zaten we aan de koffie. Er waren op Schiphol verrassend veel mensen die voor zeven uur ‘s ochtends al een halve liter bier aan het wegwerken waren.
Om iets over tien steeg het vliegtuig op. We hebben al bedacht dat we nooit meer met een andere maatschappij willen vliegen dan KLM. Kleedje, oordopjes, twee warme maaltijden, snacks, drankjes… we voelden ons de koning te rijk. Alsnog was de vlucht laaaaang. Zo’n 9137 km in 11 uur. Op een gegeven moment vlogen we over Groenland en zagen we de ijsschotsen liggen in zee. Helaas zagen we geen ijsberen. Wél zagen we op de kaart in het vliegtuig dat we over het pittoreske “Kangiqsualujjuaq” heen zijn gevlogen. Misschien gaan we daar ook eens wandelen. Ook zagen we de Grand Canyon vanuit het vliegtuig, which was awesome.
Rond 12:30 [we vlogen met de tijd mee] stonden we op LAX. Hier is het iets minder leuk. We werden beiden flink gegrilld door border security [waar was je middelbare school, wat doe je voor werk, waarom heb je Geschiedenis gestudeerd, wat kom je doen]. Na nog wat vingerafdrukken en al die gezelligheid konden we doorlopen. Eerlijk is eerlijk: het was wel een beetje stressen. Vooral Lutske zag een beetje pips.
En we waren er nog niet. We hebben nog een bus gepakt van LAX naar het treinstation [duurde een uur, Los Angeles is groot] en toen een trein naar San Diego. Dat duurde zo’n 1000 uur. We klagen hierna nooit meer over NS. Daar stond tegenover dat we wel bijna 2 uur lang pal naast de Atlantische Oceaan reden, dat was heel tof.
In LA zagen we vanuit de bus nog de Hollywood letters. Voor de rest was de eerste indruk matig. Het stinkt er naar uitlaatgassen en het is vooral veel asfalt. San Diego daarentegen, ruikt naar bloemetjes. Letterlijk. Hier hebben ze ook auto’s en asfalt en daklozen in tentjes [het blijft wel Amerika], maar er zijn ook groene parken met veel kleurige planten en cactussen en het doet een stuk schoner en vriendelijker aan.
Vandaag hebben we voor 10 dagen boodschappen gedaan en een pakket met eten naar onszelf opgestuurd voor over 5 dagen, meer noordelijk op de trail. We zijn ook nog naar een outdoorwinkel geweest, waar ze in eerste instantie helaas geen brandstof meer hadden. Dat zorgde voor wat chagrijn, maar toen we in de rij stonden om ons schepje [yep] af te rekenen kwam een hele lieve medewerker ons twee net binnengekomen tankjes aanreiken. Wat een engel, echt. Ze was ons speciaal komen zoeken in de winkel. Dat is wel iets wat opvalt hier, Amerikanen zijn praatgraag en heel sociaal. We horen constant mensen die overduidelijk vreemden zijn van elkaar hele gesprekken voeren. En als je een selfie wil nemen, staat er gelijk een Amerikaan klaar: “O my gawd, you wanna picture of the both of youuu?”
Anyway, na een middagje Old Town en een flink bord met Mexicaans eten zijn wij “like, SO ready”. Morgen gaan we beginnen!
